Historia rasy
Standard FCI nr 345
Kraj pochodzenie: Wielka Brytania
Użytkowanie: Mało wymagający terier pracujący
Klasyfikacja FCI: grupa 3 (teriery)
Sekcja 2: Teriery użytkowa krótkonożne
Ojcem rasy Jack Russell Terrier był Żyjący w XIX wieku angielski pastor John Russell. Jedną z jego największych pasji, której się oddawał aż do śmierci w wieku 88 lat, były polowania na lisy. W tym celu postanowił wyhodować psy, spełniające następujące kryteria:
- szybkość - psy miały nadążać za końmi oraz ogarami, tak aby jeźdźcy w czasie polowania nie musieli ich podwozić,
- waleczność, nieustępliwość,
- cięte i skuteczne w polowaniu na lisa,
- niewielki wzrost - psy powinny bez trudu poruszające się w lisich norach,
- umaszczenie - biały kolor, odróżniający je od lisów.
W celu wyhodowania psów o takich cechach, pastor kupił, ponć od mleczarza, terierkę Trump , z łatami na głowie, która stanowiła bazę linii hodowlanej i którą to do dziś uważa się za wzorcowy egzemplarz rasy. Nigdy nie poznano szczegółów programu hodowlanego Russella, z pewnością jednak ustalenie wzorca wymagało dokonania wielu krzyżowań.
Przypuszcza się, że najpierw użyto walecznych, białych bullterierów, aby uzyskać u psów szatę w podanym kolorze oraz nieustępliwość i agresywność. Rezultat był niezadowalający. Powstał pies, który podczas polowania nie wyganiał lisów z nory, tylko w ciszy zabijał je pod ziemią. Aby złagodzić te negatywne cechy, Russell postanowił zwiększyć „szczekliwość”. W tym celu dodał krwi m.in. małych Beagli.
W rezultacie powstał pies, który zawsze potrafił przechytrzyć lisa. Od siebie dodam, że domieszka Beagla dała również zgodność psów tej rasy w grupie. Było to szczególnie istotne w Anglii, gdzie popularne było hodowanie psów gończych w dużych stadach. Jacki świetnie rozumieją się z końmi oraz z innymi psami. Ponadto psy tej rasy świetnie polują na szczury.
Pastor nigdy nie wykorzystywał ich do tego celu, jednakże istnieje historia o pewnym Angliku, który w 1977 roku wraz z czterema Jack Russell Terrierami w ciągu jednego dnia upolował trzy tony szczurów na fermach kurzych. Nawet jeżeli historia ta nie jest prawdziwa, to i tak wskazuje na szybkość i spryt tych psiaków.
Użytkowość
Charakteryzują się odwagą przydatną w poszukiwaniu zwierząt, które mż?na wypłoszyć z nory. Zacięte w polowaniu, szczególnie w grupie (potrafią nawet powalić dzika). W Irlandii często używane na wsi do tępienia szczurów i pilnowania obejścia (są bardzo czujne). Właśnie w Irlandii organizowane są co roku zawodu Jack Russelli w łapaniu szczurów a stodołach.
Zachowanie i charakter
Pies ten słynie z przyjaznego usposobienia do ludzi. Kiedy dostaje jakie? zadanie realizuje je z zaparczywością. Atrakcja jest dla niego pościg za szybko poruszającym się celem. Najlepiej małą piłka lub freesbee.
Szata i umaszczenie
Sierść jest biała ze znaczeniami brązowymi lub tricolor (czarno – brązowymi), najczęciej znaczona jest głowa i grzbiet. Występują również całkiem białe. Szata musi być ostra bez względu na występujące odmiany:
- gładkowłosa – włos krótki, przylegający,
- szorstkowłosa – włos dość długi, ułożony w różnych kierunkach.
- złamana - włos średniej długości, układający się w jednym kierunku.
Trymowanie nie jest takie straszne. Myślę, że lepiej mieć czasami po trymowaniu drugiego psa obok tego prawdziwego, zamiast wszędzie jego włosy jak to się dzieje przy psach o włosie gładkim i złamanym.
Zdrowie i pielęgnacja
Psy tej rasy są mało wymagające w utrzymaniu i pielęgnacji.
Ciekawostki
Psy tej rasy są rzadko spotykane, najczęciej występują na Wyspach Brytyjskich. W Polsce najczęściej można ja spotkać w stajniach i na zawodach jeździeckich.
Budowa
GŁOWA
Mózgoczaszka: płaska , średniej szerokości, stopniowo zwężająca się ku oczom. Stop mało zaznaczony.
Trzewioczaszka: trufla nosowa czarna.
Uzębienie: szczęka i żuchwa silnie i dobrze umięśnione. Zgryz nożycowy, regularny, dokładny tzn., że siekacze szczęki przykrywają w ścisłym kontakcie siekacze żuchwy i są ustawione pionowo.
Oczy: w kształcie migdała, dość głęboko osadzone, ciemne o bystrym wyrazie. Uszy małe w kształcie litery ,,V”, opadające do przodu, noszone ściśle przy głowie. Koniuszki sięgają zewnętrznego konta oka. Linia załamania uszu nie powinna znajdować się wyżej, niż wierzch czaszki.
SZYJA
Szlachetnie zarysowana, muskularna, dobrej długości, stopniowo poszerza się ku łopatkom.
TUŁÓW
Proporcjonalny. Ogólna długość ciała jest nieco dłuższa, niż wysokość mierzona w kłębie. Grzbiet prosty i mocny. Lędźwie lekko uwypuklone. Klatka piersiowa stopniowo obniża się, nie przekraczając poziomu łokci. Chwycona za łopatkami w obie średnio duże dłonie powinna dać się objąć. Żebra nie są mocno wysklepione. Ogon niekopiowany, średniej długości i tak prosty, jak jest to tylko możliwe. Pasuje do całości sylwetki psa, gruby u nasady, cieńszy u końca. Osadzony średnio wysoko. Unosi się wyraźnie gdy pies jest w ruchu.
KOŃCZYNY
Kończyny przednie mocne i proste. Nie mogą być skierowane w stawach do wewnątrz, ani na zewnątrz. Łopatki długie i skośne, dobrze pochylone ku tyłowi, wyraźnie zaznaczony kłąb. Łokcie przylegające do ciała, poruszające się swobodnie po jego bokach. Kończyny tylne mocne, muskularne, o dobrym ukształtowaniu. Stawy kolanowe o dobrych kątach. Stawy skokowe nisko położone. Śródstopia równoległe, ich wykrok jest wydajny i energiczny. Łapy o zwartych palcach i jędrnych opuszkach, nie zwracają się do wewnątrz, ani na zewnątrz.
RUCH
Wydajny, dobrze wyważony, przednie kończyny poruszają się prosto ku przodowi.
SKÓRA
Powinna być gruba i nie napięta.
WZROST
Zarówno suki jak i psy do 30 cm w kłębie.
UWAGA
Samce muszą mieć normalnie rozwinięte dwa jądra umieszczone w mosznie.
WADY
Wszelkie odstępstwa od powyższego standardu są traktowane jako wady i ocenie się w zależności od ich stopnia oraz wpływu na stan zdrowia. Psy posiadające wyraźne wady fizyczne, lub odchylenia psychiczne powinny być dyskwalifikowane i niedopuszczone do hodowli.